Animal Attraction rozdział 2

Strona startowa
Animal Attraction rozdział 2, Ksiazki -roznosci -1
 
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Rozdział 2
Eliza ponowie znalazła się w tym samym barze następnego ranka. Po zameldowaniu
się w hotelu wczoraj wieczorem, zadzwoniła do Nata Corrigana, żeby umówić się z nim na
spotkanie, była zaskoczona kiedy zaproponował jej to samo miejsce. Wydawał się być osobą,
której zależało na prywatności, dlatego myślała, że wybierze mniej publiczne miejsce. Zresztą
jedli już z Andym tam śniadanie.
Po za tym, jeżeli miałaby szczęście, może ten przystojniak od, którego pożyczała ketchup
znowu by się pojawił. Spędziła większą część ostatniej nocy przewracając się i wiercąc w
łóżku śniąc o nim. Chociaż nie była pewna, dlaczego nie mogła wyrzucić go ze swoich myśli.
Ku jej rozczarowaniu, boski złotooki przystojniak nie pojawił się przez cały czas kiedy jadła z
Andym śniadanie.
Chociaż umówiła się z Natem Corriganem o dziesiątej, pojawił się dopiero trzydzieści
minut później. Albo przynajmniej tak jej się wydawało. Kiedy spytała jak go rozpozna,
mężczyzna zawahał się z odpowiedzią, w końcu stwierdził, że to on ją znajdzie. Eliza
pomyślała, że było to dziwne, ale nie naciskała. W zamian, podała mu swój opis, miała długie
ciemne włosy i będzie miała na sobie jeansy i niebieską bluzkę z długimi rękawami. Podała
mu również opis Andiego uważając, że odnalezienie szczupłego z dziwną fryzurą fotografa,
będzie łatwiejsze. Musiała mieć rację ponieważ wkrótce spojrzenie obcego mężczyzny
zatrzymało się na Andym i zmierzał prosto do ich stolika.
Kiedy Corrigan szedł w ich kierunku, Eliza skorzystała z szansy przyjrzenia mu się. Nie był
wiele wyższy niż ona, przeciętny mężczyzna z lekką brodą i wąsami. Jego oczy rozglądały się
nerwowo wkoło miejsca gdzie siedziała razem z Andym.
- Eliza Bradley?- spytał, przyglądając jej się podejrzliwie za swoich okularów. Przytaknęła:
- Pan Corrigna?
Jego spojrzenie zawędrowało do Andiego i spowrotem do niej:
- To fotograf, o którym wspominałaś?
Przytaknęła ponownie:
- Tak. To Andy Decker. Proszę usiąść panie Corrigan, porozmawiamy może przy kawie?
Corrigan rozejrzał się nerwowo po sali:
- Nie możemy tu rozmawiać. Ktoś mógłby nas podsłuchać. Będzie lepiej jeżeli pojedziemy do
mojego domu. Mam tam coś, co chcę wam pokazać.
Gdyby była sama, pewnie nie zgodziłaby się jechać do jego domu, ale z Andym nie miała nic
przeciwko. Spojrzała na swojego kolegę, który wzruszył ramionami:
- Dobrze. Pojedziemy za panem.
Wydawał się być zadowolony z jej decyzji ponieważ kiwnął twierdząco głową. Po kolejnym
zbadaniu sali, wymamrotał coś o czekaniu na nich na zewnątrz, gdy będą płacili rachunek.
Zamiast zabrać ich prosto do swojego domu, Corrigan prowadził ich okrężną drogą
przez miasto. Eliza była tego pewna, ponieważ mijali trzy razy bar zanim wyjechali z
Fairbanks. Potrząsnęła głową ciągle jadąc za starym pickupem. Ten facet był prawdziwym
paranoikiem. Chociaż gdyby wierzyła, że na terenie miasta grasuje wilkołak, sama by się tak
zachowywała.
Nate Corrigan mieszkał w małym domku na jakimś pustkowiu. Przynajmniej tak się Elizie
wydawało. Ale dla osoby dorastającej w San Francisco prawie każde miejsce po za miastem
wydawało się być pustkowiem. Kiedy Corrigan otworzył drzwi i wpuścił ich do środka,
zauważyła że nie był już tak zdenerwowany jak na obcym terenie.
Eliza próbowała się nie gapić, rozglądając się po salonie, ale było to prawie
niemożliwe. Najwyraźniej, wilkołaki nie były jedyną rzeczą w jaką Nate Corrigan wierzył.
Ściany były ozdobione fotografiami prawie każdego legendarnego wymyślonego stworzenia:
wielkiej stopy, potwora z Loch Ness, obcych, a nawet zombie. Stały tam też gabloty
zawierające rzeczy, które wyglądały jak z Muzeum Ripley Uwierzy w To Lub Nie. O Boże,
czy to prawdziwa zasuszona głowa? Jej wzrok padł na pokurczone coś. Chciała podejść
bliżej, ale szybko odwróciła się, decydując, że nie chce wiedzieć co to jest.
Zamiast tego skupiła się na ścianie nad kominkiem, zobaczyła duży plakat z Archiwum X z
pogrubionym napisem „ Prawda jest tam”. Ludzie, ten facet to jakiś dziwak. Mogła sobie
wyobrazić jak ich rozmowa będzie przebiegała. Prawdopodobnie będzie ją przekonywał, że
wilkołak był tajnym agentem rządu wysłanym w celu zabicia ludzi zagrażających obecnej
administracji. Potem wyciągnie komplet dziwnych czapek z foli aluminiowej i będzie ich
przekonywał, że muszą je nosić żeby rząd nie mógł nagrywać ich myśli.
Jeszcze raz, dlaczego zdecydowała się na tą pracę? A tak z powodu rachunków do zapłacenia.
- Proszę, siadajcie- Nate wskazał im wytartą kanapę stojącą wzdłuż ściany, zarumienił się
kiedy zdał sobie sprawę, że w całości była zakryta starymi gazetami i magazynami, a w
pokoju nie było innego miejsca gdzie mogliby usiąść. Podchodząc szybko do kanapy podniósł
gazety i położył je na podłodze. Eliza uważnie przyjrzała się staremu tapczanowi, okrążyła
stolik do kawy i zajęła swoje miejsce. Kiedy już siedziała spojrzała w dół na stos czasopism
leżących na stoliku i zobaczyła, że Nate był wiernym czytelnikiem Paranormal Today, jak
również magazynu Strange Times. Widząc kierunek jej spojrzenia Nate szybko zrzucił stos
Strange Times na podłogę i rzucił jej przepraszające spojrzenie.
- Są stare- wymamrotał- Chciałem je wyrzucić, ale chyba zapomniałem. Już nie kupuję
Strange Times. To znaczy nie, odkąd trafiłem na Paranormal Today- Eliza zobaczyła jak
twarz Andiego wykrzywia lekki uśmiech na widok zaczerwienionej twarzy Nate i jego starań
ukrycia gazet za fotelem. Nigdy nie słyszała o tej gazecie, ale z jego zakłopotania domyśliła
się, że była to konkurencja Paranormal Today.
- Czy chcecie się czegoś napić? – spytał ich prostując się na swoim miejscu. Zrobił to bardzo
niezgrabnie co pozwoliło jej myśleć, że nie miewał zbyt wielu gości. Eliza potrząsnęła głową:
- Nie dziękuje- Nate spojrzał na Andiego, który potrząsnął głową:
- Ja również.
Mężczyzna przytaknął:
- Żadnych zdjęć- odezwał się kiedy fotograf zaczął wyjmować z torby swój aparat cyfrowy.
Andy spojrzał zaskoczony na Nata zanim odwrócił się w jej stronę. Eliza wzruszyła
ramionami. Jeżeli facet nie chciał żeby mu robić zdjęcia nie mogli nic z tym zrobić. Sięgając
do swojej torebki wyjęła dyktafon.
- Żadnych dyktafonów, również- odpowiedział wpatrując się w małe urządzenie, które
trzymała w dłoni jakby miało wyskoczyć jej z ręki i go ugryźć.
Eliza westchnęła i odłożyła dyktafon do torebki:
- Czy mogę robić notatki?
Nate usiadł w fotelu:
- Tak, oczywiście- na szczęście zawsze nosiła przy sobie mały notes, Eliza wyjęła go razem z
długopisem.
- Więc- powiedziała patrząc na Nata Corrigana- Kontaktowałeś się z gazetą informując nas,
że masz dowody, że ten atak to była robota wilkołaka?
Pochyli się do przodu, w jego oczach widać było wyraźne podekscytowanie:
- Rozumiem, że słyszałaś o atakach?
Przytaknęła:
- Czytałam o nich.
- Więc prawdopodobnie wiesz też, że miały miejsce w czasie pełni.
- Właściwie to nie wiedziałam- przyznała- Ale kontynuuj.
- Moje przeczucie podpowiedziało mi, że nie był to zwykły wilk, więc przeprowadziłem małe
śledztwo.
Nate wstał ze swojego miejsca i podszedł do biblioteczki i zdjął z półki kartonowe pudełko:
- Po pierwszym ataku, obejrzałem dokładnie miejsce gdzie się to zdarzyło- mówił do nich
wracając i spowrotem siadając w fotelu- Nie było tego wiele, naprawdę. Ale miałem
przeczucie, że może ten wilkołak tam wróci, więc ustawiłem aparat wśród drzew. W każdym
razie, kiedy wróciłem tam kilka dni później, zrobił kilka zdjęć. To są właśnie te zdjęcia.
Szukając czegoś w pudełku wyciągnął z niego osiem może dziesięć zdjęć i podał je Elizie.
Nie wiedząc, czego może oczekiwać, była zaskoczona kiedy zobaczyła na zdjęciu rozmazaną
postać wilka.
Podniosła wzrok na Nata:
- To zdjęcie wilka.
- Wilkołaka- poprawił ją.
Eliza spojrzała na niego niepewnie:
- Skąd możesz wiedzieć, że to jest wilkołak.
- Ponieważ znalazłem ślady- mówiąc wyjął kolejne zdjęci i podał jej- Był bardzo duże. Mam
na myśli tak duże jak moja dłoń. A po za tym to nie jedyna rzecz jaką odkryłem- sięgnął w
głąb pudełka i wyjął kępkę ciemnego futra- Znalazłem to pośród gałęzi drzew. Wysoko.
Jakieś półtora metra nad ziemią. Co oznacza, że musiał być dwa razy większy od normalnego
wilka.
Ponownie spojrzała w dół na zdjęcie wilka:
- Panie Corrigan, nie uważa pan, że gdyby to był wilkołak wyglądałby bardziej jak…
- Jak rodem z Hollywood?- kiwnął głową- Myślałem podobnie. Ale mówię ci, takie są fakty.
Eliza spojrzała na Andiego żeby sprawdzić co o tym myśli. W przeciwieństwie do niej
wyglądał jakby wierzył w to co mówił Nate Corrigan. Pomyślała, że tak powinno być. W
końcu Andy pracował dla ich magazynu dłużej niż ona. Prawdopodobnie słyszał już setki
takich szalonych historii jak ta.
- Stałem się jakby ekspertem w rozróżnieniu wilkołaków od zwykłych wilków, stworzyłem
nawet ich profil- Nate ponownie zwrócił na siebie ich uwagę- Teraz, kiedy pierwsze ataki
miały miejsce tutaj, myślę że wyruszył teraz do Fairbanks, albo mieszka tam a do tego
niedawno został ugryziony. Najczęściej można spotkać wilkołaka w jego ludzkiej formie.
Jego brwi będą pochylone i prawię będą łączyć się nad nosem. Będzie miał na ciele dużo
włosów. Jego kły będą wydłużone, oczy dziwnie absorbujące, prawie że hipnotyzujące, a
kobiety będą go pożądać. Wilkołak ma niepohamowany popęd seksualny, co wyjaśnia
wszystkie kobiety interesujące się jego osobą. No i oczywiście będzie skłonny ulegać swojej
agresji. Och i jeszcze lubi jeść mięso.
Eliza walczyła ze sobą żeby się nie roześmiać. Ten facet naprawdę wierzył w to gówno:
- Więc- zaczęła- masz już jakiś podejrzanych?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • rumian.htw.pl
    		•
     
    		 
    Linki
     
     
       
    Copyright 2006 Sitename.com. Designed by Web Page Templates